تیمی از دانشمندان شرکت دارویی Heptares Therapeutics واقع در هرتفوردشایر انگلستان، از یکی از قدرتمندترین ماشین های پرتو ایکس برای مطالعه غده هیپوفیز مغز استفاده کردند. مدت ها است که تصور می شود این غده، استرس، افسردگی و اضطراب را با ترشح مواد شیمیایی استرس زا کنترل می کند.هم اکنون دانشمندان دریافته اند چنین واکنشی توسط CRF1 واقع در غشاهای بیرونی سلول های هیپوفیز ایجاد می شود.
فیانو مارشال، یکی از محققان این پروژه، معتقد است استرس که با بیماری هایی همچون افسردگی و اضطراب مرتبط است، همه ساله بر یک چهارم بزرگسالان اثر می گذارد، اما آنچه که بسیاری از مردم نمی دانند این است که چنین شرایطی توسط پروتئین هایی در مغز کنترل می شوند که یکی از آن ها CRF1 است.
مارشال و همکارانش ساختار این پروتئین و چگونگی عملکرد آن را دریافته اند و این موفقیت پتانسیل لازم برای ساخت داروهایی با هدف کنترل آن را موجب می شود.
پروتئین CRF1 در سلول های هیپوفیز قرار دارد و مولکول های استرس را که خود توسط هیپوتالاموس شناسایی شده اند، شناسایی می کند.
هیپوتالاموس بخشی از مغز و تولید کننده هورمون هایی است که دمای بدن، گرسنگی و مزاج ها را کنترل می کنند.
زمانی که این بخش یکی از این مولکول ها را گیر می اندازد، سلول والد را برای ترشح هورمون هایی که منجر به استرس و اضطراب می شود، فعال می کند.
محققان با استفاده از »منبع نوری الماس« موجود در هارول هرتفوردشایر که پرتوهای قدرتمند ایکس را تولید می کند، موفق شدند ساختار این پروتئین را مطالعه کرده و نواحی ای را که با داروهای جدید می توان هدف قرار داد، شناسایی کردند.
این تیم علمی شکافی را شناسایی کرده اند که ناحیه ای ایده ال برای هدف قراردادن مولکولی است که می توان آن را برای مسدود و ناتوان کردن پروتئین مزبور طراحی کرد.
دانشمندان امیدوارند از دستاوردهای این تحقیق برای تحلیل مولکول های دخیل در دیابت نوع 2 استفاده کنند و در آینده دارویی را طراحی کنند که بتوان آن را از راه دهان خورد و بیماران را از انجام تزریق های مکرر مصون دارند. محققان موسسه ملی سلامت آمریکا می گویند: اگر این ملکول که به آن " natriuretic polypeptide b" یا "Nppb" گفته می شود، وجود نداشته باشد، ما احساس خارش نمی کنیم، اما تزریق این ملکول در یک نقطه موجب می شود که بار دیگر فرد احساس خارش کند .
تحقیقات نشان می دهد که "Nppb" یک ارتباط ضروری با سلولهای گیرنده پوست که خارش را احساس کرده و سلولهای عصبی که حس خارش را به مغز منتقل می کنند، دارد.
این تحقیق در مدلهای موش آزمایش شده است واز آنجا که سیستمهای عصبی موش و انسان مشابه است، محققان اعتقاد دارند که چنین مدارهای زیستی مربوط به خارش در انسانها هم وجود دارد.
این تحقیقات در مجله آنلاین ساینس منتشر شده و به حل یک مسئله علمی طولانی کمک می کند.
مارک هوون نویسنده ای در موسسه ملی تحقیقات دندان و صورت که بخشی از موسسه ملی بهداشت است گفت: تحقیقات ما نشان می دهد که خارش سطح پایین درد و یک احساس متمایز است که با سیستم عصبی ارتباط دارد.
هوون و همکارانش با استفاده از ابزارهای ژنتیکی موشهایی تولید کردند که فاقد مولکول "Nppb" بود و این موشها تحت تأثیر هیج ماده شیمیایی یا کنشی که موجب خارش می شود، قرار نمی گرفتند. مواد شیمیایی یا کنشهای شیمیایی در موشهای گروه کنترل به عنوان شاخص کلیدی خارش مورد استفاده قرار گرفته بود.
پس از تیم تحقیقاتی مولکول "Nppb" را به حیوانات تزریق کردند که موجب شد آنها حس خارش شدیدی داشته باشند.
این محققان با نگاهی دقیقتر دریافتند که حس خارش در پوست از طریق سلولهای گیرنده برمی خیزد، مولکول "Nppb" آزاد می ود و سیگنالی تولید می کند که احساس خارج به مغز می رسد.
اکنون که ملکول خارش شناسایی شده است، محققان می توانند سایر پپتیدهای عصبی را که در مدار پاسخ خارش وجود دارد شناسایی کنند، اقدامی که به درمانهای خاصی برای بیماریهای خارش مزمن چون اگزما منتهی خواهد شد.
این درحالی است که محققان هشدار داده اند که مولکول "Nppb" خود نمی تواند یک هدف دارویی مناسبی باشد چرا که این مولکول در قلب، کلیه ها و سایر نقاط بدن کاربرد دارد ، بنابراین تلاش برای کنترل این مولکول به صورت بالقوه می تواند عوارض جانبی ناخواسته ای داشته باشد.
هوون تأکید کرد: اکنون یافتن مدار زیستی مشابه در انسانها و شناسایی مولکولهای منحصر به فردی که می توان با آن خارش مزمن را از بین برد و عوارض جانبی ناخواسته ای ایجاد نکرد به چالش جدید ما تبدیل شده است. این تحقیقات یک نقطه آغاز بود.
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
